Met Moederdag in het vooruitzicht, moest ik denken aan een gedicht wat ik ooit las en indruk maakte:
MOEDERDAG Opeens is het weer bijna Moederdag. Dan maken we op school een fotolijstje, of bloemen van gekleurd papier, of klerenhangers voor de sier. Gelukkig is er nog een ander meisje dat aan de meester vraagt of ze iets anders maken mag. De meester knikt. Het is weer bijna dodemoederdag.
Uit: Doodgewoon, Bette Westera en Sylvia Weve
Als je moeder er ‘gewoon’ nog is, sta je er niet altijd bij stil dat het niet vanzelfsprekend is dat je op de koffie gaat met een bos bloemen of andere verwennerij. Met dit gedicht komt de realiteit hard binnen, maar is direct ook een eye opener. Wat doe je als je moeder overleden is? Of hoe is het voor een moeder die een kind heeft verloren? In beide situaties, kan Moederdag best een verdrietige dag zijn. Ik denk dat aandacht hiervoor altijd goed is. Ken je een kind/volwassene waarvan de moeder is overleden? Of ken je een moeder die niet van (al haar) kind(eren) een knutselwerkje krijgt? Stuur een berichtje, bel of ga langs; kleine moeite toch?
Een fijne Moederdag!